Pierwotnie miejscowości zwane były Porzecze. Pierwsze wzmianki źródłowe pochodzą z 1405 roku. W aktach miasta Płońska zapisano informacje o rycerzach ze wsi Porzecze (de Porzecze). Nazwa pochodzi od określenia „po rzece”, w ten sposób określano miejsce położone nad rzeką. Jeszcze w XVI wieku nazwę zapisywano jako Porzece, dopiero później utrwaliła się nazwa współczesna.

Z czasem większa osada rozpadła się na mniejsze części, była to tak zwana „okolica szlachecka” zamieszkała przez liczną drobną szlachtę.

Początków Rozworów wsi można szukać w drugiej połowie XVI wieku. Spis podatkowy z 1567 roku obok innych wsi (Porzecze Pomiany, P. Gajowy, P. Throjany) wymienia też własność rycerza Adama Klusowskiego, który mieszkał oddzielnie i z czasem powstała tu miejscowość Rozwory. Był on założycielem tej miejscowości. Zapewne pochodził on z rodu Purzyckich herbu Dąbrowa, ponieważ właśnie ten ród głównie mieszkał w Purzycach.

Purzyccy tworzyli tu zaścianek szlachecki. Byli to bardzo ubodzy szlachcice. Nie często wyruszali ze swoich rodzinnych wsi. Kroniki zostawiły, więc niewiele danych o tym rodzie. W 1602 roku niejaki Marcin syn Macieja poświadczył w Warszawie szlachectwo swego siostrzeńca. W 1685 roku pojawiają się wzmianki o Fabijanie synu Łukasza i Macieju synu Andrzeja. W połowie XVIII wieku jeden z nich służył w armii, w husarii królewskiej.  W początkach XVIII wieku wśród dziedziców Purzyc wymienia się Andrzeja syna Michała. Andrzej miał syna Szymona, a ten Antoniego, który w pierwszej połowie XIX wieku służył w wojsku rosyjskim. Był to jedyny Purzycki, który odebrał potwierdzenie szlachectwa.

Spis właścicieli ziemskich z 1784 roku pokazuje, że mieszkali tu Purzyccy oraz Płoscy.

W początkach XIX wieku była to średniej wielkości osada. W 1827 roku naliczono tu 14 domów i 93 mieszkańców.

W XIX wieku Purzyce Rozwory nadal były zaściankiem szlacheckim. Warto wspomnieć, że tu zamieszkał niejaki Mikołaj Głuchowski szewc z Mławy bohater z czasów powstania styczniowego, walczył pod Z. Padlewskim. Dostał się do niewoli, został skazany na ośmioletnią służbę w wojsku carskim. Po powrocie osiadł właśnie w Purzycach Rozworach.

 W 1888 roku Purzyce Rozwory liczyły 16 domów i 115 mieszkańców, wieś liczyła 434 morgi użytków rolnych. Napisano iż „mieszka tu drobna szlachta”. 

  W czasie spisu powszechnego z 1921 roku było tu 11 domów i 83 mieszkańców.